Rozdział III - Rąbek tajemnicy

– Katherino? Słuchasz mnie w ogóle?

Spojrzała na mężczyznę zdezorientowana. Nie była pewna ile tak siedziała, nie zdając sobie sprawy o czym właśnie rozmawiali. Przez ostatnie pięć minut jedynie potakiwała, a przez większość czasu nie reagowała w ogóle.

– Nie, w sumie nie. – Napiła się kawy, którą dla niej zrobił. – Przepraszam, zamyśliłam się.

– Co jest tak interesujące, że pochłania cię bardziej niż moje cudowne towarzystwo? – Zaśmiał się i poprawił okulary. Słońce padało na jego ciemną skórę, ukazując drobne zmarszczki wokół bursztynowych oczu.

– To nie to. Bernardzie, nie widziałeś nikogo w nocy, prawda?

– W domu? Oczywiście, że nie. Jesteś dla mnie priorytetowa. Wiesz, że nie pozwolę nikomu się do ciebie zbliżyć.

– Tak, wiem, ale… – Przełknęła ślinę. Nie była pewna co ma mu powiedzieć, więc zdecydowała się na prawdę. – Wieczorem tu tego nie było. A rano leżało na szafce obok mojego łóżka. – Położyła srebrny medalik na stole. Widniał na nim jedynie wygrawerowany napis ,,Razem. Pamiętaj.”. – Wiesz do kogo należał, prawda?

Wziął medalik w dłoń i obejrzał go. Zerknął na dziewczynę, po czym odłożył wisiorek. Widziała jego brak pewności, do którego nie chciał się przyznać.

– Może być podrobiony. Albo próbuje sprawić ci przykrość? W końcu nie jesteśmy tu mile widziani.

Westchnęła ciężko. Stłumiła napływające do oczu łzy i spojrzała w stronę okna. Ten słoneczny dzień absolutnie nie pasował do jej nastroju.

– Kto mógłby o tym wiedzieć? Poza jego zabójcą oczywiście, ale taka bezczelność byłaby lekkomyślna – syknęła zirytowana. – Nikogo nie kochałam tak jak jego. Nic mi po nim nie zostało, a teraz to. To boli, wiesz? – Spojrzała mu w oczy.

– Tak, wiem. I rozumiem też to, że jesteś zła. Ale nie możemy sobie na to pozwolić. Nie po to tu jesteśmy, żeby teraz…

– Był moim bratem! Ty też go kochałeś. Nie uważasz, że zasługuje na sprawiedliwość? Że ja na to nie zasługuję?

Czuła, jak trzęsą jej się dłonie. Dawny uraz powrócił, co nie wróżyło jej nic dobrego. Bała się tego, co mogłaby zrobić w chwili zapomnienia. Czuła tę ciemność codziennie, lecz dawała radę ją zwalczyć. Dziś było tak samo.

– Katherino, proszę cię, uspokój się – powiedział stanowczo. Gotów był w każdej chwili wstać i nawet rzucić się na nią, aby tylko ją zatrzymać.

– Nie! Nie będę spokojna. Nie po tym. – Zabrała medalik i zawiesiła go sobie na szyi. – Nie jest fałszywy, wiem to. Dowiem się, kto go tu zostawił. Z twoją pomocą, lub bez niej.

– Jak masz zamiar tego dokonać? – Spróbował podejść ją od innej strony. Przemówić do rozsądku. – Jeśli ten tajemniczy ,,ktoś’’ nie zostawił nic innego, to nie mamy żadnych śladów. 

Zamilkła na chwilę, rozważając swoje opcje. Może powinna zrobić to sama, bez względu na ryzyko. Musiała przyznać, że miał rację, aby robić to, co musiała.

***

To nie był najprzyjemniejszy spacer w jej życiu. Medalik, który znalazła tego poranka, ciążył jej na szyi jak tona cegieł. Nie czuła się z nim dobrze, ale wiedziała, że musi go nosić. To, jak dotąd, jedyna rzecz, którą miała po bracie.

Zaszła do miejskiego parku. Ludzie spacerowali tu powoli, zatraceni w rozmowie bądź kontemplacji przyrody. Zazdrościła im tej beztroski. Kiedyś też potrafiła cieszyć się tak prostymi rzeczami, jak chociażby szum wiatru w zielonych koronach drzew, czy zapach kwiatów. Ale te czasy miała już dawno za sobą. Ta część niej umarła razem z jej bratem.

Pomogę ci, Katherino. Tylko mi pozwól, a zrobimy to razem.

Starała się ignorować głosy, które słyszała. Dotychczas udawało jej się je stłumić, ale dziś powróciły. Były natarczywe, męczące i przyprawiały ją o ból głowy, ale musiała je zignorować. Oferowały pomoc, ale to była pułapka, kłamstwo. Tak samo jak zawsze. Kiedyś już im zaufała, i żałuje tego po dziś dzień.

Zarówno męskie, jak i żeńskie głosy wypełniały jej głowę. Miała wrażenie, że zaraz rozsadzą jej mózg, ale tak się nie stało. Mimo tego, że były tak znajome, nadal ją przerażały. Nigdy nie zapomni, jak z powierzchni ziemi zniknął hektar lasu, gdy ostatnio dała im się zwieźć.

Usiadła na najbliższej ławce. Słońce ogrzewało jej ciało, drżące pod białą koszulą i czarnymi spodniami. Czuła wzrok ludzi na sobie – tutejsze kobiety się tak nie ubierały, ale nie dbała o to. Patrząc na nich, założyła nogę na nogę i odetchnęła. Potrzebowała chwili zapomnienia, aby zastanowić się, co powinna teraz zrobić. Szukać tego, kto podrzucił jej wisiorek, czy dać temu spokój? A jeśli to doprowadzi ją do prawdziwego zabójcy? Co by wtedy zrobiła? Zabijając go, wpadłaby w ciemną otchłań, a darując mu życie… Czy sama mogłaby z tym żyć? Nie zmieniało to faktu, że nadal nie wierzyła w wypadek czy zrządzenie losu.

Siedziała tak, zapatrzona w horyzont. Nie zwracała uwagi na otoczenie, przez co nie zauważyła postaci, która usiadła obok niej.

– Dziwnie wyglądasz, jak na arystokratkę. Chociaż te buty z chęcią bym przygarnęła, nie powiem. Gdzie można dostać takie sznurowane oficerki?

– Słucham? – Odwróciła głowę w stronę swojego gościa. Była to młoda dziewczyna, mogła mieć maksymalnie dwadzieścia osiem, może trzydzieści lat. Była piękna, jej zdaniem, choć z twarzy bił jej lisi spryt i jakiś cel, którego jeszcze nie znała. – A ty jesteś…?

– Elena. Przysyła mnie ktoś… ważny. Możesz nam bardzo pomóc, Katherino. – Uśmiechnęła się ciepło. Zgarnęła kasztanowe włosy za ucho. – Długo próbowaliśmy do ciebie dotrzeć, ale dopiero teraz nam się udało. Najwidoczniej rytuał zadziałał…

– Wiedźma, no tak. Nie wyglądasz na kogoś, kto byłby w stanie zrobić to w pojedynkę – powiedziała, patrząc na nią z niesmakiem.

– Bo to nie byłam ja, tylko mój zleceniodawca, kochana. Widzę, że masz na sobie jego prezent. – Sięgnęła za jej koszulę i wyjęła medalion. Spojrzała na niego z zatroskaniem. – Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, to spotkasz się z nami dzisiaj, po zmierzchu. Pod Katedrą Róży znajdują się tunele, którymi musisz podążać. Będziesz wiedziała gdzie iść, zaufaj mi. – Zabrała dłoń, nie przestając się uśmiechać. – Muszę tylko wiedzieć, czy przyjdziesz, ślicznotko.

Musiała się szybko zdecydować. Nie ufała tej dziewczynie, ale ona mogła coś wiedzieć. To było jak manna z nieba – idealny trop, w idealnym momencie. Gdzieś z tyłu głowy zadzwonił jej cichy alarm, że to może być pułapka. Przypadki mogą chodzić parami, ale rzadko tak zgranymi.

– Przyjdę. Ale nie zbliżaj się do mnie więcej. I nie dotykaj mnie. – Złapała ją za nadgarstek ręki, którą trzymała na jej udzie. Ścisnęła go, może nawet trochę za mocno. – Rozumiemy się?

– Jasne – syknęła, wyrywając rękę. – Chciałam się tylko zaprzyjaźnić, nie musisz od razu być taka nieufna.

– Wybacz, ale nie jesteś w moim typie. A teraz zejdź mi z oczu, zanim pożałujesz.

Dziewczyna wstała, mając złość wypisaną na twarzy. Odeszła, kołysząc biodrami pod falbaniastą spódnicą. Nawet nie starała się ukryć tego, czym się zajmuje.

Dziwka. Cholerna wiedźma, czuć to od niej. Muszę się przygotować, bo na pewno coś szykuje.

Nie miała pewności, czy ta decyzja była dobra. Ale czy miała wybór? Oto po prawie siedemnastu latach ma szansę się czegoś dowiedzieć. Jak mogła ją zmarnować?

***

Zaczęło się ściemniać. Usłyszała huk gdzieś w oddali i wiedziała, że prędzej czy później ulice zaleje deszcz. Sięgnęła po czarny płaszcz z kapturem i ubrała go. Spojrzała w lustro z poczuciem absolutnej pustki. Wątpiła, że ktoś zwróciłby na nią uwagę. Jej ubranie było proste, lecz doskonale ją zakrywało.

Spoglądając na samą siebie widziała wrak człowieka. Była szczuplejsza niż kiedyś, bledsza i na dodatek akurat dzisiaj – przygnębiona. Cienie pod oczami jedynie przypominały jej o źle przesypianych nocach.

– Czy aby nie za wcześnie? – Odwróciła się, spoglądając na Bernarda. Jego głos był miły i ciepły, ale przyprawił ją o dreszcze. – Bez obaw, to tylko ja. – Uśmiechnął się, podnosząc ręce do góry.

– Wystraszyłeś mnie. – Zaśmiała się. – Muszę jeszcze kupić kilka rzeczy na jutro. Zapomniałam zrobić to wcześniej. – Zaczęła upinać włosy w kok.

– Wydajesz się ostatnio bardzo rozkojarzona. Jak nie ty. – Zbliżył się i przejął dowództwo nad jej fryzurą. – Co cię trapi?

– To przez to miasto. Jest tutaj coś, co nie daje mi spokoju. Ty z pewnością też to czujesz. Jakby był tu ktoś jeszcze taki jak ja. Wiesz, o czym mówię.

– Niestety wiem. Próbowałem zbadać to na własną rękę, ale gubiłem ślad za każdym razem. Ktokolwiek to jest, pozostaje ukryty. I nie kryje go żadna miejscowa wiedźma, tylko coś silniejszego. – Położył dłonie na jej ramionach. – No, skończone. Teraz możesz nawet stanąć na głowie, a włosy ci w tym nie przeszkodzą.

– Dzięki. – Uśmiechnęła się delikatnie. – Czasami zazdroszczę twojej żonie. Mam nadzieję, że będziesz miał córkę. Zostaniesz najlepszym tatą na świecie.

***

Szła szybkim tempem, mijając ludzi, budynki i wąskie uliczki. Im dalej była, tym okolica bardziej marniała. Piękne kamienne budowle ustępowały średnio wykonanym, po czym otaczały ją jedynie ledwo trzymające się kupy, drewniane chaty. Tutaj nie dostrzegła ani jednego porządnie ubranego człowieka. Wszędzie tylko pijacy, dziwki i żebracy, w większości bez kończyn. Dzięki kapturowi nikt nie rozpoznał w niej wypielęgnowanej arystokratki.

Oto i ona – Katedra Róży. Wyglądało na to, że pożar strawił ją dawno temu, lecz nadal sprawiała powalające wrażenie. Ogromna budowla, z pięcioma strzelistymi wieżami, niegdyś musiała być miejscem spotkań setek ludzi. Dziś stała pusta, choć zdobiące ją rzeźby, a nawet niektóre witraże, wciąż ociekały boskimi atrybutami. W tej biednej dzielnicy zdawała się wręcz surrealistyczna.

Weszła do środka, z braku innych pomysłów. Wnętrze było zniszczone i zaniedbane. Wszędzie był kurz oraz pył, a drewniane siedziska wyglądały tak, jakby ogień strawił je przynajmniej sto lat temu. Wszystko było w opłakanym stanie, poza ołtarzem i rzeźbami, które można było spotkać na niemal każdym kroku. Zupełnie tak, jakby ktoś o nie dbał.

Jedna z rzeźb przykuła jej uwagę. Była wykonana z czarnego marmuru, umiejscowiona tuż za białym ołtarzem. Jej wygląd był niezwykły, bo zdawała się nowa. A przynajmniej bardzo zadbana. Każda fałda materiału na kobiecej sylwetce była wypolerowana i czysta. Wianek z róż na jej głowie wydawał się tak realny, jakby kwiaty miały zaraz nabrać rzeczywistych barw. Ale nie to rzucało się w oczy. To biała spirala, namalowana farbą, na wyciągniętej dłoni kobiety.

Katherina nie czuła się tu dobrze. Ten symbol był nieodłączną częścią jej przeszłości, której nie mogła się wyprzeć. Ktokolwiek stał za całą sytuacją, znał ją i jej historię.

Nacisnęła na wyrzeźbioną dłoń, która pod jej naciskiem przesunęła się w dół. Podłoga zadrżała delikatnie, a obok zimnej statuy rozsunęły się kamienne bloki. Ukazały oświetlone pochodniami schody, które prowadziły w dół. Katherina zeszła nimi bez zastanowienia. Odniosła wrażenie, że idzie tak w nieskończoność.

W końcu dotarła na miejsce. Było to pierwsze i jedyne pomieszczenie, do którego prowadziły schody. Duże, wysokie i wypełnione mogiłami, które przyozdobiono kamiennymi różami, przyprawiło ją o dreszcze. Na jego końcu dostrzegła dwie postacie. Jedna była jej znana, lecz druga pozostawała zagadką. Postanowiła się do nich zbliżyć, przygotowana na ewentualny atak.

– Zaczęłam się obawiać, że nie przyjdziesz, ślicznotko. – Odezwała się prowokująco Elena, zdejmując z głowy kaptur. – Urocze miejsce, prawda?

– Cudowne – odpowiedziała z przekąsem. – Kto to jest? – Wskazała na mężczyznę stojącego obok Eleny. Zrezygnowała też ze swojej obronnej postawy. Czarny płaszcz bez rękawów zakrywał jego sylwetkę, ukazując jedynie głowę, dłonie i stopy. Jego blada skóra nabrała niezdrowego koloru przy blasku pochodni, a jasne włosy jedynie potęgowały ten efekt.

– To jest Elias. Współpracujemy od pewnego czasu. – Elena spojrzała na mężczyznę. – Z pewnością jesteś ciekawa, dlaczego tu jesteś. No chyba, że się mylę, to możemy wszyscy wrócić do domu.

– Mów o co chodzi. Nie mam dużo czasu – mruknęła niezadowolona, krzyżując ręce na piersiach.

– Bez nerwów, tylko trochę się droczę. – Uśmiechnęła się. – Przejdźmy do rzeczy, w takim razie. Wiesz już, jak się nazywamy, więc tę część mamy za sobą. Zostaliśmy zwerbowani przez pewną osobę, która dużo o tobie wie. Ujawni, kim naprawdę jesteś, a tego byś pewnie nie chciała, prawda? Ale bez obaw, nie jesteśmy tu tylko po to, żeby sobie wygrażać. – Zaśmiała się i złożyła dłonie. – Mamy propozycję. Pomożesz nam w małej intrydze, a w zamian twoje tajemnice będą bezpieczne.

Katherina parsknęła śmiechem.

– No, nie potrzebowałaś zbyt wiele czasu, żeby ujawnić o co chodzi. A co wy niby możecie o mnie wiedzieć? Co jem na kolację? Niedługo wyjeżdżam, więc raczej wam się nie przydam, tak czy siak.

– Ma pani piękne oczy, panno Sorgman. Szkoda, że tak rzadko można zobaczyć je w pełnej krasie. – To były pierwsze słowa wypowiedziane dziś przez Eliasa. Jego niski głos nie zrobił na Katherinie najlepszego wrażenia. – Pani brat też takie miał, prawda? – Położył nacisk na czas przeszły. – To musiałaby być wielka szkoda, gdyby Dante Lawrence i jego przydupasy się o tym dowiedzieli.

Zrzedła jej mina na te słowa.

– To groźba? Skąd macie takie informacje?

– Powiedzmy, że dokładnie się pani przyjrzałem, gdy zostawiałem ten medalion w pani domu.

– Słuchaj no, ty…!

– Spokojnie! Eliasie, nie musiałeś tego mówić. – Elena najwidoczniej była podekscytowana całą sytuacją. – Widzisz, Katherino, my nie tylko wymagamy, ale też coś oferujemy. W zamian za tą dobrowolną pomoc, proponujemy ci wszystko, co wiemy. Pierwszą informacją jest to, że nie było żadnego wypadku. Jest tego dużo więcej, a ja mam pewność, że będziesz zainteresowana. Och, widzę ten błysk w twoich oczach!

Och, widzę wasze głowy na palu.

Elias sięgnął do wewnętrznej kieszeni płaszcza i wyjął z niego pożółkły notatnik oprawiony w skórę. Podał go Katherinie z wyrazem zadowolenia na twarzy.

– Co to jest? – spytała nieufnie, biorąc notatnik od Eliasa.

– Przeczytaj, a się dowiesz. – Schował dłonie do kieszeni eleganckich spodni.

Spojrzała na okładkę i wzięła głębszy wdech. Widniały na niej dwa splecione ze sobą węże, wypalone, lecz dokładnie zilustrowane. Przejechała po nich dłonią. To musiało być dzieło jej brata.

Nagle zorientowała się, że ta dwójka zniknęła, a właz – czy cokolwiek to było – po prostu się otworzył. Mogła wyjść, a ich już tu nie było.

***

Szła przez miasto zdezorientowana. Nie mogła przestać myśleć o tym, co powiedziała jej ta dwójka. Bała się konsekwencji zignorowania ich prośby, ale nie mogła odmówić sobie zajrzenia do notatnika, który dostała od Eliasa. Postanowiła przeczytać go w tymczasowo wynajętym domu, który dzieliła z Bernardem.

Szła tak, zamyślona i odcięta od świata, póki nie usłyszała swojego imienia z oddali.

– Hej, Katherino! Co za przypadek!

Odwróciła się i rozejrzała. Dopiero po chwili dostrzegła podbiegającego do niej Vincenta i przypomniała sobie, że miała się dzisiaj z nim spotkać.

– Och, Vincent… – Zastanawiała się, jaką wymówkę powinna mu wcisnąć. – Wiesz, miałam kilka spraw do załatwienia. Bardzo cię przepraszam, zapomniałam o naszym spotkaniu, ja…

– Nie martw się o to. – Uśmiechał się, trzymając marynarkę nad głową. Deszcz padał siarczyście, ale wyglądało na to, że młody pan Lawrence w ogóle się tym nie przejmował. Odniosła wrażenie, że jest nieco wstawiony. – Jakoś przeżyłem, jak widać. Co tam?

– Nic szczególnego. Jak twoje śledztwo? A może schowamy się gdzieś pod dach?

– Nie, nie! Idzie całkiem dobrze! Już znalazłem pewną kobietę, która ponoć widziała tego gościa, który zabił tą biedaczkę! Wyobrażasz sobie? Wyrwał jej serce z klatki piersiowej na środku ulicy! Tak po prostu.

– Toooo… naprawdę straszne – odpowiedziała, zaciągając kaptur mocniej na głowę. Ulewa przybierała na sile.

– A żebyś wiedziała! Na miejscu zbrodni funkcjonariusze znaleźli jakieś dziwne znaki. Ty możesz wiedzieć, jak je odczytać. Rozumiesz? – Oblizał usta, kołysząc się lekko. Uznał, że deszcz stał się zbyt silny, i skierował się razem z Katheriną pod najbliższy dach, trzymając dłoń na jej plecach.

– W sumie to nie. Jak mogę ci pomóc?

– To ponoć stare hedensarskie pismo. Kto inny, jak nie ty, może mi w tym pomóc?

– Mogę spróbować. – Uśmiechnęła się. – To może jutro? Dziś chyba za bardzo pada, prawda?

– Tak, masz rację. – Przerzucił marynarkę przez ramię. – No dobra, trochę dziś wypiłem, ale muszę ci się do czegoś przyznać. Czuję się tak, jakbym znał cię całe życie, choć poznaliśmy się dopiero kilka dni temu. Nigdy wcześniej się tak nie czułem! To tak samo wspaniałe, jak dziwne. Dasz wiarę?

– Myślę, że jesteś pijany, Vincencie. Może odprowadzę cię do domu? – Nie wiedziała, jak na to zareagować. Nie miała w zanadrzu żadnej odpowiedzi, którą mogłaby go uraczyć, ale też nie mogła zaprzeczyć, że miała podobne odczucia.

– Nieee, nie chcę. Świetnie się bawiłem, nawet sam. – Nagle przyciągnął ją do siebie, roześmiany. – Co powiesz na taniec w deszczu? Czuję się wyśmienicie, jak nigdy! Jakbym urodził się na nowo!

Nie dał jej odpowiedzieć. Po prostu porwał ją do tańca, który sam prowadził. Przy okazji trzymał ją zbyt mocno, by mogła się tak po prostu uwolnić.

– Czy z pewnością czujesz się dobrze? – spytała rozbawiona jego pijackim stanem.

– Pewnie! Już mówiłem, że jak nigdy! – Zakręcił nią, jak szmacianą lalką, po czym złapał pewnie i zbliżył na wyjątkowo małą odległość. – Jeśli mam być szczery, to chciałem zrobić to od pierwszego momentu, w którym cię zobaczyłem…

Nagle, bez żadnych pięknych słów czy romantycznych przemów, po prostu ją pocałował. Zupełnie tak, jak gdyby byli parą od zawsze, a na dodatek taką, która od dawna się nie widziała. Katherina nie wiedziała co ma teraz zrobić. Było to z pewnością miłe uczucie, aczkolwiek niestosowne i dziwne. Okazało się jednak, że nie musiała reagować, bo sam Vincent przerwał pocałunek. W jego trakcie musiał wyjąć jej z kieszeni notatnik, bo teraz okrążał ją, chełpiąc się nową zdobyczą.

– A to co? Ciekawe, już kiedyś widziałem ten symbol. – Nie zdążył mu się przyjrzeć, bo dziewczyna wyrwała mu go z ręki.

– To nie twoje! – krzyknęła z lekko zarumienionymi policzkami.

– A czyje? Twoje?

– Nie! To znaczy… – Pośpieszyła się z odpowiedzią. Teraz nie wiedziała, jak z tego wybrnąć. – To było… to znaczy należało do… mojego brata. – Schowała notatnik do wnętrza płaszcza.

– Należało? Co to znaczy? – Dostrzegł jej rumieńce i rezygnację. – Wybacz, że cię, no… pocałowałem. Pewnie jutro i tak nie będę tego pamiętał, więc będziesz mogła się ze mnie nabijać! – Zaśmiał się, próbując nieco ją rozweselić.

– To… – Wzięła wdech i wypuściła powietrze. – Nic się nie stało, nie martw się o to.

– No ale powiesz mi chociaż o co chodzi z twoim bratem, o którym nie miałem zielonego pojęcia? – Oparł się o ścianę. – Nie zostawiaj człowieka w niepewności, proszę cię.

Mimo tego, co właśnie się stało, czuła do niego zaufanie. Nie potrafiła stwierdzić, co nią kierowało, ale wiedziała, że może mu powiedzieć wszystko.

– Umarł. Siedemnaście lat temu. Bardzo go kochałam i ja… po prostu dzisiaj nie mogę…

Skończyły jej się słowa. Widziała, jak Vincent na nią patrzył i nie mogła powiedzieć nic więcej.

– Wybacz. Nie wiedziałem. – Spuścił wzrok, jednak po chwili odepchnął się od ściany i przytulił Katherinę. – Przepraszam. Co się z nim stało? Nie mów, jeśli nie chcesz…

– On… to znaczy Sebastian. Wszystko widziałam… Zginął w pożarze.

Nie wiedziała jak ani co spowodowało wybuch, ale poczuła jego falę uderzeniową.  Spojrzała w stronę ognistego grzyba i przeszedł ją dreszcz. To miało miejsce w Pałacu Narad. Budynku, w którym dzisiaj miał przebywać Dante Lawrence.