Prolog

Serce biło jej jak szalone.  Biegła co sił w nogach, ale to nadal zbyt wolno, zbyt wolno…! Miała wrażenie, że za chwilę wypluje własne płuca, ale adrenalina dodawała jej sił. Spojrzała przez ramię. Nikogo tam nie było. Schowała się za najbliższym budynkiem.

Słyszała swój świszczący oddech. Musiała się uspokoić, bo on ją usłyszy. Była pewna, że nie odpuścił.

Dlaczego musi być tak cholernie pusto? Zbliżał się poranek, ludzie jeszcze spali. Nad sobą miała granatowe niebo, wokół siebie – pozamykane na cztery spusty budynki. Nie wiedziała dokąd uciec. Przez całą drogę krzyczała w niebogłosy, ale nikt jej nie słyszał. Jakim cudem? Ktokolwiek powinien ją usłyszeć, obudzić się!

Jeszcze parę minut temu sama go podrywała. Widziała go w tym pubie, patrzyła mu prosto w oczy. Jak on to zrobił? Wyglądał… doskonale. Chciał, żeby wyszli razem i wtedy…

Na Bogów, co to było?

Usłyszała jakiś hałas. Kątem oka dostrzegła ruch. Gdzie uciekać? W którą stronę biec?

Nie zdążyła podjąć decyzji. Poczuła mocny uścisk na ramionach. Znalazła się w powietrzu, uderzyła o ścianę. W głowie jej szumiało, czuła ból, który powoli rozchodził się od tyłu czaszki po całym ciele.

- Moja droga Marion… dlaczego uciekasz? – odezwał się sarkastyczny, męski głos. – Robisz tym na złość tylko sobie, kochana.

Już go znała. I tak cholernie się go bała.

Kucnął przy niej i zbliżył się do jej twarzy. Teraz widziała go wyraźnie. Miał bose stopy, nosił tylko spodnie i rozpięty płaszcz. Wszystko białe. Jakby w kontraście do tego, co znajdowało się pod ubraniem.

Niemal cały tułów pokrywały paskudne blizny, tak samo jak prawą stronę twarzy. To były poparzenia. Na głowie nosił kaptur, lecz to nie mogło ukryć szwów, które miał na czole. Jak to się stało, że wcześniej tego nie widziała?

Zaszlochała żałośnie. Nie mogła się podnieść. Zaczęła szeptać jedną z modlitw, której nauczyła się od matki.

– O Wielki, w mej ostatniej godzinie otwórz dla mnie bramy swego królestwa. Wstaw się za mną i daj powody innym, aby mój duch…

– Ciii… – Podniósł ją i oparł o ścianę. – Wiesz dobrze, że tych twoich „bogów” nie ma. Teraz jesteśmy tylko my. Ty i ja.

Wargi jej drżały. Nie mogła już stawiać oporu. Łzy powodowane strachem i bezsilnością spływały jej po policzkach.

– Czy to… będzie bolało? – wymamrotała żałośnie.

Poczuła, jak dotyka jej włosów. Czule i niemal z uwielbieniem. Chwycił jeden brązowy kosmyk i westchnął. Uśmiechnął się.

– I to bardzo.

Zamachnął się tak szybko, że ledwo to dostrzegła. Wbił palce w jej klatkę piersiową. W życiu nie czuła tak potwornego bólu.